بخش 6: سیگنال های اتصال و نشانگرهای مسیر

یک سیگنال نور رنگی سه بعدی با شماره UC4B، در فوریه 1935 در Hackney Downs (LNER) مورد استفاده قرار گرفت، همراه با هدایت کردن سرهای دوردست که می توانستند نورهای زرد یا سبز را در ارتفاع نشان دهند (نگاه کنید به [6. 29]). از آنجایی که نشان دادن چراغ سبز برای یک هد دوردست از این نوع نامطلوب است در حالی که هد سیگنال اصلی یک جنبه زرد دوتایی محدودتر را نشان می دهد، یک روش جایگزین برای نمایش اطلاعات مسیریابی پیشرو در سیگنال UC4B زمانی که به چهار تبدیل شد اجرا شد.- نوع جنبه در نوامبر 1935. نشانگرهای دور هدایت کننده حذف شدند و با لامپ های نشانگر مسیر ویژه جایگزین شدند که تا حدودی یادآور پیشنهاد در گزارش کمیته سیگنال دهی سه موقعیت IRSE در سال 1924 بود مبنی بر اینکه سیگنال های دور اتصال نور رنگی خاص باید با نشانگرهایی مجهز شوند که نمایشگر را نشان دهند. یا "L" یا "R"، برای مسیر سمت چپ یا راست. لامپ‌های نشانگر در سیگنال UC4B نشانه‌های "F" یا "S" را نشان می‌دهند که به ترتیب به خط Up Fast یا Up Suburban اشاره می‌کنند، و آنها به طور مناسب در دو طرف پست سیگنال قرار گرفته‌اند و در ارتفاع قرار گرفته‌اند. هنگامی که آن سیگنال و سیگنال اتصال فراتر هر دو پاک شدند، یکی از لامپ های نشانگر نشانه مناسبی را برای مسیر تعیین شده در تقاطع نشان داد [6. 41 و 6. 42]. این شکل از نشانگر مسیر پیشروی در جاهای دیگر تکرار نشد و آنهایی که در هاکنی داونز بودند تا می 2001 مورد استفاده قرار گرفتند.

در چیزی که به شکل استاندارد سیگنال های دور تقسیم کننده نور رنگی تبدیل شد، چندین سر سیگنال در کنار هم قرار می گیرند و بر اساس سرعت نسبی مسیرها در ارتفاع قرار می گیرند. اگر لازم باشد به عنوان یک سیگنال توقف نیز عمل کند، یکی از سرهای موجود در سیگنال دور تقسیم می‌شود که می‌تواند یک جنبه «خطر» قرمز را نشان دهد. هنگامی که سیگنال اتصال در خطر بود، سیگنال دور تقسیم می‌شود (به شرط اینکه خودش در خطر نباشد) یک جنبه زرد رنگ را در هر یک از سرهای خود نشان می‌دهد [6. 43]. هنگامی که سیگنال اتصال پاک شد، هد مناسب به یک جنبه بالاتر (زرد یا سبز دو برابر) بالا رفت [6. 44]. برای این شکل از تقسیم سیگنال های دور استثنایی بود که سه سر داشته باشد.

در کمیته خطوط Cheshire، یک شکل متفاوت از هدایت کننده سیگنال شنت نور رنگی مینیاتوری (نگاه کنید به [6. 35 و 6. 36] ) در جایی که با سیگنال اصلی مرتبط است استفاده شد (همچنین به [3. 79] مراجعه کنید). هنگامی که برای مسیر سمت چپ پاک می شد، یک چراغ سبز در بالای حرف "S" نمایش داده می شد [6. 45]، و هنگامی که برای مسیر سمت راست پاک می شد، یک چراغ سبز در زیر حرف "S" نمایش داده می شد [6. 46] . وقتی سیگنال شنتینگ "روشن" بود هیچ جنبه ای نمایش داده نمی شد.

پس از معرفی سیگنال‌های شنت نور موقعیت (نگاه کنید به [3. 73 و 3. 74])، مرسوم شد که دو سیگنال از آن نوع یکی بالاتر از دیگری قرار گیرند، جایی که لازم بود مشخص شود کدام یک از دو مسیر تنظیم شده است [6. 47]. مطابق با روش سنتی، سیگنال بالا به مسیر سمت چپ اشاره دارد. اگر نیاز به نشان دادن بیش از دو مسیر بود، یک نشانگر مسیر همراه با یک سر سیگنال واحد ارائه می شد. عمل ارائه دو سیگنال نور موقعیت با هم برای اهداف نشان دهنده مسیر از سال 1960 متوقف شد.

آزمایش Lner از شاخص های اتصال در Thirsk (به [6. 39 و 6. 40] مراجعه کنید) راه آهن جنوبی را به تصویب رساند تا یک شکل اصلاح شده از شاخص اتصال را به صورت استاندارد اتخاذ کند. نشانگر عمودی برای مسیر مستقیم (نگاه کنید به [6. 39]) غیر ضروری تلقی شد و با آن توزیع شد. سبک جدیدتر از شاخص اتصال شامل یک ردیف از سه چراغ سفید در هر بازو [6. 48] ، بازگشت به آزمایشات قبلی E Tattersall با سیگنال های اصلی نوع نور در راه آهن متروپولیتن است (به [2. 88 - 2. 90] مراجعه کنید). راه آهن جنوبی در ماه مه سال 1936 با استعفای بین لندن واترلو و همپتون دادگاه ، نصب شاخص های اتصال چراغ موقعیت سه لامپ را آغاز کرد. LNER در ژانویه سال 1938 یکی از همان نوع را در Hall Farm Junction به عنوان بخشی از طرح استعفای شعبه Chingford خود نصب کرد.

بر روی هر سیگنال نور رنگی ، حداکثر سه بازوی شاخص اتصال را می توان در سمت چپ و به همین ترتیب حداکثر سه تا سمت راست قرار داد. شش موقعیت نشانگر اتصال مجاز به تعداد مراجعه می شود. موقعیت های 1 ، 2 و 3 برای مسیرهای سمت چپ مسیر مستقیم و موقعیت های 4 ، 5 و 6 برای مسیرهای سمت راست است [6. 49]. اگر فقط یک مسیر واگرا در سمت چپ یا راست مسیر مستقیم وجود داشته باشد ، در صورت لزوم توسط یک موقعیت 1 یا موقعیت 4 محل اتصال محل اتصال نشان داده می شود. این موقعیت ها با زاویه 45 درجه از عمودی متمایل می شوند. مسیرهای واگرا اضافی را می توان با اضافه کردن بازوهای شاخص بیشتر (حداکثر سه ، همانطور که قبلاً گفته شد) در ارتفاعات به تدریج پایین تر و افزایش زاویه های تمایل تهیه کرد. هر بازوی اضافی با زاویه 45 درجه بیشتر از آن که بلافاصله بالای آن قرار دارد ، متمایل می شود. در جایی که یک سیگنال با بیش از یک بازوی شاخص اتصال در همان طرف ارائه می شود (به عنوان مثال موقعیت های 1 و 2) ، شاخص در پایین ترین ارتفاع در مسیری که دورترین مسیر از مسیر مستقیم است ، اعمال می شود. بازوی شاخص اتصال معمولاً به عنوان "پر" گفته می شود.

یک سیگنال اصلی با یک نشانگر اتصال ممکن است یک سیگنال فرعی نیز داشته باشد (به بخش 4 مراجعه کنید) که می تواند در طول مسیر(هایی) که نشانگر اتصال برای آنها ارائه شده است اعمال شود. در برخی از این موارد، نشانگر اتصال زمانی نمایش داده می شود که سیگنال اصلی یا سیگنال فرعی پاک شود [6. 50]. در سیگنال هایی که نشانگر اتصال فقط با جنبه های اصلی نمایش داده می شود، ممکن است یک نشانگر مسیر نوع شابلون یا معادل آن برای استفاده در ارتباط با سیگنال فرعی ارائه شود.

یک نشانه اتصال و یک نشانگر مسیر الفبایی می تواند به طور همزمان در یک سیگنال اصلی نمایش داده شود [6. 51]. در مواقعی که تعداد مسیرهای واگرا در همان سمت مسیر مستقیم از حداکثر سه واگرایی که یک نشانگر تقاطع به تنهایی می تواند به آن اشاره کند، گاهی اوقات باید به این ترتیب متوسل شد. همین ترتیب ممکن است برای اجتناب از ارائه نشانگر اتصال با هر دو موقعیت 1 و 6 یا موقعیت های 3 و 4 به کار گرفته شود. این ترکیب از موقعیت‌های نشانگر اتصال مخالف نامطلوب در نظر گرفته می‌شوند، زیرا این خطر وجود دارد که نشانه‌ها اشتباه خوانده شوند.

LNER به زودی طرح خود را از نشانگر اتصال نور موقعیت، که دارای پنج چراغ سفید در هر بازو بود، توسعه داد [6. 52]. تا سال 1939، LMS همچنین نشانگرهای محل اتصال نور از نوع پنج لامپ را نصب می کرد. پس از ملی‌سازی، این نوع در تمام مناطق راه‌آهن بریتانیا به غیر از منطقه جنوبی، که با انواع سه لامپ چسبیده بود، استاندارد بود (به [6. 48] مراجعه کنید).