دولت ها و بانک ها عاشق پول دیجیتال هستند زیرا این امکان را به آنها می دهد تا رفتار مصرف کننده را ردیابی کنند. برنامه های آنها برای معرفی CBDC ها به جنگ به صورت نقدی و ارزهای رمزنگاری شده ، که بر آنها کنترل بسیار کمتری دارند.
به طور خلاصه
- پول دیجیتال مفید است زیرا پرداخت را آسان تر می کند
- بانک های مرکزی می خواهند از ارزهای دیجیتال برای نظارت بر شهروندان استفاده کنند
- آنها ارزهای رمزپایه و پول نقد را تهدید می دانند زیرا نمی توان آنها را ردیابی کرد
پول دیجیتال مدتهاست که با ما بوده است. طیف گسترده ای از عملیات مالی مختلف وجود دارد - مانند وقتی که با کارت اعتباری یا بدهی پرداخت می کنیم - که در آن هیچ انتقال پول فیزیکی صورت نمی گیرد. در عوض ، رایانه ها و اینترنت کار را انجام می دهند. افراد و مشاغل مانند پول دیجیتال از آنجا که حمل و حمل آن به راحتی انجام می شود و به راحتی می توان با نرخ ثابت به پول فیزیکی تبدیل کرد: 10 یورو روی کارت ویزا برابر با یک اسکناس 10 یورویی است.
در واقع ، پول دیجیتال و فیزیکی امروز فقط در نحوه حمل و انتقال آنها متفاوت است. نکته اصلی این سکه این است که استفاده از پول دیجیتال در نهایت به قوانین بازی اعمال شده توسط کسانی که آن را ایجاد می کنند بستگی دارد: یک بانک تجاری یا یک شرکت کارت اعتباری. علاوه بر این ، و بر خلاف پول فیزیکی ، معاملات دیجیتال ناشناس نیست ، زیرا صادرکننده دقیقاً می داند چگونه و چه زمانی از آنها استفاده می کنید.
ارزهای رمزپایه مانند بیت کوین نوع دیگری از خدمات را ارائه می دهند. آنها ارزهای مجازی هستند ، زیرا آنها واحدهای پولی به خودی خود هستند ، با فرقه های خاص خود ، و با نرخ متغیر که با عرضه و تقاضا تعیین می شود ، به پول کاغذ تبدیل می شوند. آنها مطابق با الگوریتم تهیه می شوند و غیر متمرکز می شوند. هیچ آژانس مرکزی کاری را که مردم با پول رمزنگاری خود انجام می دهند نظارت نمی کند.
نظارت بر معاملات
قابل درک است که دولت ها و بانکداران عاشق پول دیجیتال هستند و تمام تلاش خود را برای تشویق استفاده از آن انجام می دهند. دولت ها بر این باورند که پول نقد نقش اساسی در فعالیت های جنایی دارد و فرار مالیاتی و جلوگیری از مالیات را آسان تر می کند. ارتقاء و ردیابی معاملات دیجیتالی به جنگ با پول نقد می رسد. به طور کلی ، مقامات دولتی دوست دارند بر جمعیت نظارت کنند ، احتمالاً برای تنظیم دقیق سیاست های اقتصادی. پول دیجیتال از این نظر ابزاری قدرتمند است.
بانکداران مرکزی ایده ارز دیجیتال را دوست دارند ، اما مشتاق کشتن ارزهای غیر متمرکز هستند.
بانک های تجاری به دلایل مختلف مشتاق ارتقاء معاملات دیجیتالی هستند. پول دیجیتال هزینه های معامله را کاهش می دهد (کارکنان و تسهیلات را می توان با رایانه های قدرتمند و متمرکز جایگزین کرد) ، به بانک ها اجازه می دهد تا در هنگام متقاعد کردن افراد به پول نقد ، هزینه هایی را که اعمال نمی شوند ، شارژ کنند و داده ها را برای ارزیابی بهتر موقعیت ها و عادات افراد در هنگام درخواست مصرف کننده فراهم می کنند. اعتبار.
بانکداران مرکزی امروز ادعا می کنند که ثبات مالی را دنبال می کنند: آنها دنیای بانکداری را تنظیم می کنند ، عرضه پول را کنترل می کنند (دستکاری می کنند) و با مقامات دولتی همکاری می کنند. آنها اکنون اطمینان می دهند که دولت ها به طور پیش فرض در بدهی عمومی خود ندارند. این همان کاری است که بانکداران مرکزی غربی بیش از یک دهه انجام داده اند ، در پله های بانک ژاپن و سایر موسسات پولی. از دیدگاه آنها ، جنگ با پول نقد مطمئناً خبر خوبی است.
در مقابل ، هر آنچه که از عدم تمرکز یا قدرت اختیاری ضعیف تر برخوردار است ، تهدیدی محسوب می شود. این توضیح می دهد که چرا بانکداران مرکزی ایده پول دیجیتالی را به طور کلی دوست دارند ، با امکان معرفی ارزهای دیجیتالی خود در حال تلاش هستند و مشتاق کشتن ارزهای غیر متمرکز هستند. با این حال ، باید روشن باشد که یک ارز دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) تفاوت چندانی با پول کاغذی امروز ندارد و مطمئناً رمزنگاری جدیدی نیست.
آیا بانکداران مرکزی روز پیروز خواهند شد؟و اگر بله ، چه نوع CBDC را باید انتظار داشته باشیم؟سناریوهای مختلف به آنچه بانکداران مرکزی امیدوارند به آن دست یابند بستگی دارد و آیا از نظر فنی قادر به دستیابی به آنها هستند. هیچ کس از این نظر پاسخ های واضحی ندارد ، همانطور که در اظهارات نسبتاً مبهم که توسط مقامات ارشد یورو ، انگلستان و ایالات متحده منتشر شده است. تاکنون فقط تعداد معدودی از کشورها تعهد محکمی در صدور CBDC یا اجرای آن داشته اند. چین قابل توجه ترین اینها است و نتایج متفاوتی داشته است.
نقض حریم خصوصی
هر بانک مرکزی بزرگ احتمالاً در نهایت ارز دیجیتالی خود را صادر می کند ، که تکنوکرات های پولی حتی اگر امروز به نظر نمی رسد که چگونه از آن استفاده کنند ، یک ابزار سیاست اضافی را در اختیار دارند. بستگی به این دارد که بانکداران مرکزی هدف را دنبال می کنند و استراتژی خود را برای معرفی یک CBDC معین انجام می دهند.
تجربه چینی ها نشان می دهد که مردم از پول دیجیتالی فعلی خود راضی هستند و نمی بینند که چرا باید از CBDC استفاده کنند ، که نوید ارائه همان خدمات را می دهد ، اما در نهایت نقض حریم شخصی شخص است. از این رو ، پذیرش خود به خود بعید است. می توان استدلال کرد که یک بانک مرکزی نسبت به یک بانک تجاری کمتر شکست می خورد. با این حال ، این بیانیه فقط درصورتی که مقامات مرکزی به ضمانت سپرده های بانکی خود بپردازند ، که غیرممکن است ، مرتبط است. افراد می توانند تصمیم بگیرند که یک حساب الکترونیکی با بانک مرکزی به عنوان نوعی سرمایه گذاری داشته باشند اما احتمالاً از قرار دادن سهم بزرگی از دارایی های نقدینگی خود در آنجا دریغ می کنند ، به خصوص اگر بازده صفر یا حتی منفی باشد.
اگر فقط گزینه های موجود در دسترس عموم باشد ، CBDC همه چیز بی فایده خواهد بود.
آیا CBDC می تواند همراه با سایر وسایل پرداخت (پول نقد فیزیکی ، پول دیجیتال سنتی ، ارزهای رمزنگاری شده) وجود داشته باشد؟مطمئناً ، بانک های مرکزی برای Mastercard ، American Express و سایر ارائه دهندگان مطابقت ندارند. اجرای یک ابزار دیجیتالی برای پرداخت های روزانه به مهارت های کارآفرینی و مدیریتی که بانکداران مرکزی ندارند ، نیاز دارد. علاوه بر این ، آنها با مشوق های تحریف شده روبرو می شوند و به وسوسه های نظارتی تسلیم می شوند. به عنوان مثال ، آنها می توانند با استفاده از چاپ پول ، ضررها را پوشش دهند ، یا تقاضا برای CBDC خود را با نیاز به اینكه افراد مجموعه ای از معاملات (مانند پرداخت به بخش عمومی یا از بخش دولتی) را در CBDC انجام دهند ، ایجاد كنند.
چنین CBDC احتمالاً جایگزینی برای سایر وسایل پرداخت نخواهد بود ، بلکه برای اشکال کم خطر سرمایه گذاری ، مانند اوراق قرضه تضمین شده توسط یک بانک مرکزی یا یک مقام معتبر دولتی (مانند بسته های آلمان یا خزانه های ایالات متحده). CBDC اگر فقط گزینه های پرداخت در دسترس عموم را گسترش دهد ، بی فایده خواهد بود. و می تواند تقاضا برای اوراق قرضه دولتی را کاهش دهد ، که احتمالاً برای جلوگیری از بحران های مالی عمومی و افزایش نرخ بهره ، نیاز به مداخله پولی بیشتر دارد.
با این حال ، اگر CBDC آنها به وسیله پرداخت اجباری در قلمرو مالیات و حداقل برخی از زمینه های هزینه های عمومی تبدیل شود ، می تواند سیاست گذاران یورو را جذاب کند. اگر چنین است ، بروکسل (و فرانکفورت) ممکن است لاف بزند که دولت ها دیگر منابع خود را ندارند ، بلکه فقط کسانی که از طریق مقامات پولی مرکزی - و تأیید و تحت نظارت و نظارت شده اند ، هدایت می کنند.
ارزهای دیجیتال با ما هستند زیرا مفید هستند ، اما هرگز به طور کامل پول فیزیکی را جایگزین نمی کنند.
سناریوی دوم می تواند CBDC تمام وسایل پرداخت دیگر را جایگزین کند ، گزینه ای که نیاز به پایان دادن به قابلیت تبدیل برای جلوگیری از انتقال وجوه خود به ارزهای دیگر دارد. این گزینه برای کسانی که معتقدند نظارت و تنظیم عادات هزینه های افراد بر همه نگرانی های دیگر حاکم است ، جذاب است. هزینه بالا خواهد بود: ساختار قیمت داخلی از جهان جدا می شود و عواقب چشمگیری برای کارآیی و تجارت دارد.
دستکاری پولی
ارزهای دیجیتال با ما همراه هستند زیرا مفید هستند ، اما آنها هرگز به طور کامل جایگزین پول فیزیکی نخواهند شد ، که مردم تضمین مشکلات فنی (خاموشی موقت در سیستم های الکترونیکی) و دفاع جزئی در برابر سوء استفاده مالی و نظارتی را در نظر می گیرند. مقامات می توانند جنگ خود را با پول نقد فیزیکی به افراط و تفریط انجام دهند و به طور واضح از این وسیله پرداخت استفاده کنند. انجام این کار نیازی به CBDC نخواهد داشت ، و همچنین CBDC راه حل برای کسانی که ارزهای رمزنگاری شده را برای محافظت از حریم خصوصی خود در آغوش می گیرند و معتقدند که مزایای قوانین تأمین غیرقانونی آنها هزینه های مرتبط با ریسک و نوسانات را جبران می کند.
بهترین راه برای اطمینان از اینکه ارزهای رمزنگاری به فرار از مالیات و اجتناب از آنها کمک نمی کنند ، متوقف کردن دستکاری ارزهای سنتی و سوءاستفاده از مالیات دهندگان است. متأسفانه ، دستکاری پولی احتمالاً برای سالهای آینده ادامه خواهد یافت. وارث نظریه پولی مدرن که اکنون متلاشی شده است پول سالم نیست ، بلکه تنظیم قیمت ، مالیات بالاتر و بدهکاری عمومی تر است.
جنگ با پول نقد و رمزنگاری چشم چشم است و معرفی CBDC ها ارتباط چندانی با پول ندارند. در عوض ، این تلاش برای آزمایش عشق ما به آزادی و تحمل ما برای اشکال نرم توتالیتاریسم است.
